شخصيت تحريک کننده -تحليل ال پائيس از احمدي نژاد

شخصيت تحريک کننده
تحليل ال پائيس از احمدي نژاد ‏ -

سه شنبه 8 اردیبهشت 1388 [2009.04.28]
آنخلس اسپينوزا
پس از اين که احمدي نژاد دولت اسراييل را نژادپرست خواند، مطبوعات عربي واکنش نمايندگان اروپايي نسبت به اظهارات ‏رييس دولت جمهوري اسلامي را محکوم کردند و انتقاد برانگيزترين نهادهاي کشور او نيز در اين خصوص عکس العمل ‏نشان دادند.‏
اظهارات ضد اسراييلي و ضد صهيونيستي احمدي نژاد در ژنو براي هيچ کس، به ويژه يهوديان ايراني، تعجب آور نبود. اين ‏اقليت از زمان به قدرت رسيدن احمدي نژاد در سال ۲۰۰۵ شاهد بوده اند که چگونه رييس جمهور کشورشان به دفعات ‏هولوکاست را نفي کرده و هيچ توجهي به احساسات اين اقليت نشان نداده است.‏
اين درحالي است که ۲۰ هزار يهودي ايراني بزرگ ترين جامعه يهوديت را در خاورنزديک تشکيل مي دهند [به جز ‏اسراييل]. جمهوري اسلامي به اين دليل که امکان برخورداري از کليه حقوق زندگي را براي اقليت ها، از جمله يهودي [به ‏جز بهايي]، به وجود آورده بر خود مي بالد: امکان عبادت به شيوه اديان خود و حتي در نظر گرفتن کرسي براي آنها در ‏مجلس قانوگذاري کشور. يهودي ها در شهر تهران که تراکم اين اقليت در آن بيش از ديگر شهرهاست، ۳ کنيسه، ۳ مدرسه، ‏مرکزي براي آموزش هاي ديني و يک بيمارستان دارند. اين درحالي است که اکثريت کارمندان و مراجعه کنندگان مسلمان ‏هستند.‏
پس چرا احمدي نژاد اين قدر به اين موضوع دامن مي زند؟ سعيد ليلاز، تحليلگري که شديداً منتقد دولت ايران است مي ‏گويد: "بي شک هدف او اين است که به صفحه اول جرايد بين المللي راه پيدا کند." او در ادامه مي افزايد: "او به دنبال ‏محبوبيت براي انتخابات ماه ژوئن است." همان طور که در سرمقاله روزنامه ال پائيس آمده بود: "او به هدف دفاع از ‏سرنوشت فلسطيني ها به سوئيس نرفت." اکثريت مردم ايران به انتقاد از او مي پردازند و معتقدند که او بيشتر وقت خود را ‏صرف مسأله فلسطين مي کند تا بحران اقتصادي اي که کشور را درنورديده. ‏
يک سفير اروپايي در تهران مي گويد: "او با سخنراني خود حساسيتي در همه ابعاد ايجاد کرد." از نظر رسانه هاي ‏ديپلماتيک غربي، لحن سخن و کلام احمدي نژاد به گونه اي است که گويي در فضايي بسيار فراتر از پيشنهاد اخير ايالات ‏متحده در مورد مذاکره مطرح مي شود. همين منبع مي افزايد: "با اين حال، اوباما دست خود را به سوي دولتمردان جمهوري ‏اسلامي دراز کرده، اما آنها به شيوه ژنو پاسخ مي گويند." ‏
در واقع، شيطان صفت نشان دادن اسراييل يکي از ستون هاي اصلي تأسيس جمهوري اسلامي ۱۹۷۹ است. با اين حال، اين ‏مسأله با گذشت زمان و اتخاذ سياست عملگرايانه که همواره شاخص اصلي مقامات ايراني بوده، به يک موضوع و شعار ‏ضد امريکايي نيز بدل شده است. در زمان رييس جمهور اصلاح طلب خاتمي، حتي نام اسراييل به تدريج داشت جاي "رژيم ‏صهيونيستي" را در قاموس انقلابي جمهوري اسلامي مي گرفت، ولي احمدي نژاد معادل بود با بازگشت به اصول اوليه. ‏
اينکه برخي از ناظران معتقدند عادي شدن روابط ايالات متحده و ايران غيرممکن است از همين جا ناشي مي شود. و اين ‏بدين معني است که جمهوري اسلامي دير يا زود منفک خواهد شد. با اين حال، شيوه کلام احمدي نژاد در ژنو از سخنان قبلي ‏اش ميانه روتر بود. در تغييري که در آخرين ساعت انجام شد و موجب حيرت مترجمان گرديد، جمله اي بود که قرار بود او ‏در آن هولوکاست را "مبهم و مشکوک" تلقي کند. اين جمله در آخرين ساعت به جمله اي تبديل شد که او در آن "افراط گري ‏در مسأله هولوکاست" را محکوم کرد. او همچنين قسمتي را که به "محو شدن اسراييل از نقشه جهان" اشاره مي کرد بر ‏زبان نياورد. در چنين فضايي نزديک شدن ايالات متحده و ايران و عادي شدن روابط آنها قدري پيچيده مي شود.‏
به هرحال، آنچه در ژنو اتفاق افتاد، به خوبي شکاف ميان غرب و بقيه جهان را روي مسأله فلسطين و اسراييل نشان مي ‏دهد. ‏
جدا از اينکه بسياري از مردم ايران با شيوه تحريک آميز رييس جمهورشان موافق نيستند، برخي از محافل سياسي حکومت ‏نيز در زمان بازگشت او از ژنو به انتقاد از وي پرداختند. سعيد ليلاز مي گويد: "يک مسأله، هولوکاست است که قضاوت در ‏مورد آن در حد توان ما نيست و مسأله ديگر اشغال فلسطين است که آن نيز سياستي است که ما به خوبي از آن سر در نمي ‏آوريم." ازطرف ديگر، سيماک مورستق، نماينده يهودي در مجلس تهران مي گويد: "خروج برخي از نمايندگان از سالن ‏کنفرانس به نظر ما يک توهين به مردم ايران است. شنيدن نظر ديگران بدين معني نيست که با آن موافق هستيم، ولي حرکت ‏آنها نشان داد که برخي کشورها به خوبي ازسياست دوگانه پيروي مي کنند." او خاطرنشان مي کند که چنين حرکتي تنها ‏وقتي صورت مي گيرد که اشخاصي مانند قذافي يا عيدي امين پشت تريبون مي روند.‏
بي شک دشمني لفظي ايجاد شده بين ايران و اسراييل همزيستي يهوديان و جمهوري اسلامي را دشوار کرده. به هرحال، ‏جامعه يهوديان در ايران به ريشه هاي خود پاي بند است و همواره مسأله بسيج شدن عليه دولتمردان کشورش را رد کرده ‏است. ‏
البته نارضايتي ايجاد شده در جامعه يهوديان در ميان ديگر جامعه هاي غيرمسلمان اين کشور نيز ديده مي شود، ولي کاملاً ‏مشاهده مي شود که تحمل و تولرانس در ميان آنها بيش از ديگر اقشار جامعه افزايش يافته است. ‏
منبع: ال پائيس، ۲۶ آوريل ۲۰۰۹‏