Sunday, January 18, 2009

آن چه بايد قبل از مذاکره با ايران در نظر داشت -توصيه نشريه فورين پاليسي به دولت تازه آمريکا

آن چه بايد قبل از مذاکره با ايران در نظر داشت
توصيه نشريه فورين پاليسي به دولت تازه آمريکا - یکشنبه 29 دی 1387 [2009.01.18]
مايکل سينگ
roozonlne
وقتي پاي سياست خاورميانه به ميان مي آيد، بوضوح نمايان مي شود که هم اوباما رئيس جمهور منتخب آمريکا و هم هيلاري کلينتون وزير امور خارجۀ اين کشور بر نزديکي به ايران تأکيد دارند و رويکردي اساسا ً متفاوت را نسبت به دولت بوش پيش گرفته اند. مطمئنم که مزيت هاي نزديکي به ايران در ماه هاي آتي، در اين وبلاگ و جاهاي ديگر، بيشتر مورد بحث و گفتگو قرار خواهد گرفت. بعنوان مقدمه بهتر است کمي به چارچوب اين موضوع بپردازيم.
لازم به ذکر است که رويکرد کلي ديپلماتيک که مورد حمايت اوباما و کلينتون است – يعني ترکيب سياست تحريم و تشويق به همراه پيشنهاد گفتگو با ايران – دقيقا ً همان رويکردي است که آمريکا و متحدانش در طي چند سال گذشته اتخاذ کردند. دولت اوباما بايد تصميم بگيرد که بدنبال اتخاذ چه تحريم ها و مشوق هاي جديدي است و اينکه آيا مي تواند نظر متحدان خود را جلب کند.
اين موضوع به مسألۀ نزديکي به ايران برمي گردد. بايد توجه داشته باشيم که اين نزديکي ابزاري براي رسيدن به هدف است، نه اينکه خود به تنهايي هدف باشد. عملکرد اين ابزار ديپلماتيک اساسا ً دو چيز است:
1- فوايد قابل پيش بيني: اين نيز به نوبۀ خود به اهداف دو طرف (ايران و آمريکا)، منطق طرفين در مذاکرات، و مهم تر از همه اينکه، کدام طرف تا چه اندازه نفوذ و قدرت دارد، بستگي دارد. شما بواسطۀ سياست هاي تحريمي، تشويقي و ابزارهاي ديگر قدرت پيدا مي کنيد؛ شما از طريق ديپلماسي که يک نمونۀ آن اتخاذ سياست نزديکي است، قدرت پيدا مي کنيد.2- زيان هاي احتمالي: مزيت هاي سياست نزديکي بايد نسبت به زيان هاي آن سنجيده شوند. در بيشتر موارد زيان حاصل از مذاکره قابل چشم پوشي است؛ با اين وجود، وقتي طرف مقابل رژيمي مانند رژيم ايران يا زيمباوه باشد، زيان هاي احتمالي قطعا ً بيشتر خواهند بود.
رابرت گيتس وزير دفاع آمريکا پس از سخنراني اخير خود در دانشگاه دفاع ملي در جلسۀ پرسش و پاسخ خاطر نشان کرد، يک نکته اي که در مناظرۀ علني دربارۀ اتخاذ سياست نزديکي به ايران ناديده گرفته شده، اين واقعيت است که هر يک از دولت هاي آمريکا از سال 1979 به طريقي سياست نزديکي به ايران را اتخاذ کرده اند. اين موضوع شامل حال دولت بوش نيز مي شود – ايران و آمريکا در خصوص امنيت عراق در مذاکرات سه جانبه با عراق در سطح سفراي کشورها شرکت کردند. علاوه بر اين، پس از اينکه ايران غني سازي اورانيوم خود را به حال تعليق درآورد، آمريکا بعنوان عضو گروه 1+5 پيشنهاد مذاکره با ايران دربارۀ برنامه هسته اي اين کشور را در نشستي چندجانبه ارائه داد.
اما دولت اوباما تاکنون توضيح چنداني نداده است که چگونه طرح هاي ابتکاري اين دولت – مانند ارائۀ پيشنهاد مذاکرات دو جانبه به رژيم ايران و حذف پيش شرط ها – باعث افزايش احتمال موفقيت مذاکرات در خصوص برنامۀ هسته اي ايران و يا کاهش زيان هاي حاصل از مذاکرات خواهد شد. سؤالي که دولت اوباما بايد پاسخ دهد اين است که آيا و چگونه رويکرد خاص نزديکي به ايران در سياست کلي آمريکا خواهد گنجيد، سياستي که هدف آن ايجاد و بکارگيري اهرمي براي موفقيت اهداف آمريکا در کوتاه مدت است.
منبع: فارين پاليسي، 16 ژانويه

No comments:

Post a Comment