منصور امان
سردرگُمی دستگاه رهبری جمهوری اسلامی پیرامون اتخاذ یک سایت روشن و واحد در برابر پیشنهاد "گُفت و گوی مُستقیم" آمریکا، با اعلام آمادگی وزیر خارجه مُلاها برای نشان دادن "واکُنش مُثبت" بدان، علامت دیگری از حُضور نیرومند خود را ارسال کرده است.
تازه ترین ارزیابی جمهوری اسلامی که آقای مُتکی در همایش جهانی اقتصاد در داوس (سوییس) آن را به آگاهی رساند، تلاش آشکار برای گرفتن زهر مواضعی است که آقای احمدی نژاد، گُماشته ولی فقیه بر مسند ریاست جمهوری تنها سه روز پیشتر اتخاذ کرده بود. او گُفت و گو با دولت آمریکا را به "خارج کردن نیروهای نظامی آمریکا از سراسر جهان و عُذرخواهی اوباما از جنایات آمریکا در 60 سال گُذشته" مشروط ساخته بود.
بهانه گیری غیر جدی آقای احمدی نژاد، ناهمگونی فاحشی با کوششهای آشکار و پنهان دولت نظامی – امنیتی در ماه های گُذشته برای دلبری از آمریکا و طرف خطاب آن قرار گرفتن دارد. میزان اشتیاق او و شُرکا در این زمینه را می توان از توسُل انتحاری آنها به دلالهای نه چندان خوشنام برای دوره گردی و پادرمیانی حدس زد.
از این رو، تنها دلیلی که می تواند سبُک شُدن چانه ی آقای احمدی نژاد را توضیح بدهد، خودداری آمریکا از پذیرش وی و گرایش نظامی – امنیتی دولت به عُنوان طرف مُذاکره ی خود است. این گُمانه را انتشار خبری در باره احتمال ارسال یک نامه از سوی رییس جمهور آمریکا "خطاب به مردُم ایران" و به آدرس آیت الله خامنه ای تقویت می کُند. اگر چه سُخنگوی کاخ سفید روز پنج شنبه خبر روزنامه انگلیسی "گاردین" را تکذیب نمود اما توضیحات وی در این باره، تصویر از وضعیت موجود را تکمیل کرد. آقای رابرت گیبز گُفت: "یکی از مسایل پیش روی دولت آمریکا این است که به دُرُستی معلوم نیست باید با چه کسی در ایران گُفت و گو کرد."
بنابراین می توان نتیجه گرفت، در همان حال که مساله مُذاکره با آمریکا و به جیب زدن امتیازهای سیاسی آن، باندها و گرایشهای داخلی حُکومت را به گونه روز افزونی به رویارویی با یکدیگر، خرابکاری مُتقابل و تراشیدن مانع بر سر راه هم می کشاند، جبهه اُروپایی - آمریکایی دلایل قانع کُننده بیشتری برای "دراز کردن دست" و برداشتن "چُماق سخت تر" می یابد.
No comments:
Post a Comment