Wednesday, January 14, 2009

'آمریکا نگران برنامه اتمی شاه ایران بود'

'آمریکا نگران برنامه اتمی شاه ایران بود'
بی بی سی : اسناد بایگانی شده در آمریکا که به تازگی از حالت محرمانه خارج شده نشان می دهد که دولت این کشور در دهه ۷۰ میلادی نگران دستیابی ایران به سلاح اتمی بوده است.آرشیو امنیت ملی آمریکا روز چهارشنبه بیست و پنجم دی (۱۴ ژانویه) اسنادی را پس از ۳۰ سال منتشر کرد که نشان می دهد جرالد فورد و جیمی کارتر روسای جمهوری وقت آمریکا در این دهه از احتمال دستیابی ایران به سلاح اتمی نگران بوده اند.اسناد تازه منتشر شده نشان می دهد که در جریان مذاکرات اتمی ایران و آمریکا در دهه ۷۰ میلادی، شاه ایران دستیابی کشورش به فناوری انرژی اتمی را حق این کشور می دانست.محمد رضا پهلوی، آخرین شاه ایران، در دهه ۷۰ سرگرم مذاکره با کشورهای مختلف جهان برای دستیابی کشورش به انرژی اتمی بود.اکبر اعتماد، اولین رئیس ستزمان انرژی اتمی ایران، به بخش فارسی بی بی سی گفت که آمریکا می خواست فرایند تولید سوخت اتمی در ایران تحت نظر این کشور اداره شود. به گفته آقای اعتماد، این کشور می خواست تولید سوخت اتمی در ایران در نهایت با موافقت ان کشور انجام شود. ایران و آمریکا در سال ۱۹۵۷ در چارچوب برنامه "اتم برای صلح" دوایت آیزنهاور، رئیس جمهوری وقت آمریکا، قرارداد همکاری در زمینه‌های غیرنظامی اتمی امضا کردند. بر پایه این قرارداد ایران چند کیلوگرم اورانیوم غنی‌شده برای مصرف پژوهشی از آمریکا دریافت کرد.مذاکرات و توافق های اتمی ایران و آمریکا تا پایان عمر حکومت پهلوی ادامه یافت اما پس از پیروزی انقلاب اسلامی، آمریکا تحویل اورانیوم با غلظت بالا را به ایران متوقف کرد.اسناد تازه منتشر شده آرشیو امنیت ملی آمریکا می گوید اگر اینک غنی سازی اورانیوم در ایران یکی از موارد اختلاف این کشور با جامعه جهانی شده، نگرانی اصلی آمریکا در دهه ۷۰، تولید پلوتونیوم در ایران بوده که درساخت سلاح های اتمی کاربرد دارد.ایران در حال حاضر بر سر غنی سازی اورانیوم با کشورهای غربی و شورای امنیت سازمان ملل متحد اختلاف نظر دارند.شورای امنیت ضمن اعمال تحریم های اقتصادی علیه ایران، طی ۵ قطعنامه از این کشور خواسته است تا غنی سازی اورانیوم را به حال تعلیق درآورد.حکومت فعلی ایران نیز دستیابی این کشور به انرژی اتمی را حق این کشور می خواند و می گوید که قطعنامه های شورای امنیت غیر قانونی است و آنها را نمی پذیرد.

No comments:

Post a Comment