صداي زنان ايران در سازمان ملل

صداي زنان ايران در سازمان ملل
گفت و گو با دانيلا کلمبو - دوشنبه 26 اسفند 1387 [2009.03.16]
آيدوس، انجمن ايتاليايي زنان در توسعه که داراي مقام مشورتي سازمان ملل در مسائل زنان است، دعوت کننده و ‏ميزبان عده اي از زنان فعال در جنبش زنان ايران در "پنجاه و سومين نشست جهاني کميسيون مقام زن" در مقر ‏سازمان ملل بود. در همين رابطه با دانيلا کلمبو مدير اين موسسه، که پيش از اين در ايران ( در زمان دولت ‏اصلاحات)، پروژه هايي رادر زمينه حقوق باروري و حقوق جنسيتي، به سرانجام رسانده، گفت و گويي انجام داده ‏ام. ‏
‎‎لطفا از سازمان آيدوس و حوزه فعاليتهاي آن بگوييد.‏‎ ‎
آيدوس (انجمن ايتاليايي زنان در توسعه) است که پس از تصويب قانون کمک به توسعه در ايتاليا، در سال ‏‏1981توسط مجموعه وسيعي از زناني که سابقه علمي يا سياسي داشتند، به وجود آمد. ‏
حوزه فعاليت آيدوس در مورد زنان کشورهاي در حال توسعه است و موضوع فعاليتشان حقوق، کرامت انساني و ‏حق آزادي و انتخاب زنان است. درواقع ما به طور مشخص در چهار حوزه يا با چهار هدف مشخص، فعاليت مي ‏کنيم. ‏
حوزه اول مساله حقوق زنان است. زنان براي تشخيص موقعيت خود، پيش از هر چيز نيازمند دانستن درباره ‏خودشان هستند. و اين امر نيازمند جمع آوري اطلاعات و مستند سازي است. بنابراين آيدوس يکي از وظايف خود ‏را بر آموزش سازمانهاي زنان در کشورهاي در حال توسعه براي جمع آوري، دسته بندي و مستندسازي اطلاعات ‏مربوط به زنان متمرکز کرد. مثلا در روسيه به سازمانهاي زنان آموزش داديم که چگونه مراکز مستند سازي مي ‏توانند از طريق اينترنت، به صورت شبکه اي با هم رابطه داشته باشند.‏
‎‎در چه کشورهاي ديگري اين طرح اجرا شد؟‎‎
لبنان، اردن، مصر و غزه از مناطقي بودند که در آنها اين مراکز را ايجاد کرديم. زميه فعاليت دوم ما، حقوق ‏باروري و جنسيتي است. اين چشم انداز، از طريق آگاهي سازي سازمانهاي محلي درباره حقوق جنسيتي و با هدف ‏مبارزه با خشونت عليه زنان با تاکيد بر پيشگيري از خشونت عليه زنان ميسر مي شود. ‏
‎‎اين به معني اين است که تمرکز فعاليت شما صرفا روي آموزش است؟‎‎
نه ما براي خشونت ديدگان هم پيشنهادهايي داريم تا از زنان خشونت ديده هم در مراکزي که ايجاد شده، حمايت ‏شود. اما سعي مان بيشتر براين بوده تا از طريق آموزش و آگاهي رساني به سازمانها، آنها را براي مقابله با پديده ‏خشونت، توانمند کنيم. در واقع نقش ما بيشتر حمايت فني و علمي بوده است. ‏
مثلا اطلاعات جمع آوري شده در غزه نشان داد که در آنجا نياز شديد به متخصص زنان و زايمان وجود دارد. ما ‏براي يک سال به آنجا متخصص فرستاديم. و همزمان تلاش کرديم که از طريق ارگانهاي رسمي و دولتي براي ‏بعد آموزشي اين نياز هم اقدام کنيم. ‏
‎‎پس در اين پروژه ها دولتها هم نقش دارند؟ يا با شما همکاري مي کنند؟‏‎‎‏ ‏
بله. ما براي بساري از موراد اموزشي و تکنيکي با کمک وزارت بهداشت کشورها، طرح را اجرا مي کنيم. ‏
‎‎اگر اشتباه نکنم همين حوزه فعاليت يعني آموزش حقوق باروري و جنسيتي را در ايران هم اجرا ‏کرديد؟‎‎
در ايران، سال 2002، سازمان ما به عنوان مشاور حقوق باروري يو.ان.اف.پي.اي ( صندوق بين المللي جمعيت) ‏در ايران انتخاب شد.‏
‏ در آن زمان من طرف گفت و گو با نمايندگان مجلس ايران قرار گرفتم و آنها اظهار تمايل کردند که مربياني ‏براي حقوق باروري و جنسيتي در ايران تربيت شود. بنابراين من يک راهنماي آموزشي نوشتم وبه همراه همکارم ‏دکتر بينا پرادان از نپال و با همکاري خانم فرزانه داوري در ايران که مديريت اجرايي اين طرح را به عهده ‏گرفت، به هجده نفر که شامل کارشناسان دولتي و اجرايي کشور و همچنين اعضاي برخي از ان.جي.او. ها در ‏ايران بودند، آموزش داديم. دو هفته آموزشگري داشتيم. روش آموزش مشارکتي بود و صرفا آموزش يک جانبه و ‏تدريس نبود. حتا موضوعات مورد بحث را شرکت کنندگان تعيين مي کردند. که به ياد دارم يکي از اين ‏موضوعات خشونت بود يعني از دل اين آموزش ها نياز به مبارزه با خشونت عليه زنان احساس شد. براي اجراي ‏طرح هاي عملي مبارزه با خشونت عليه زنان نياز بود که جامعه مدني ايران و مقامات دولتي بطور مشترک به اين ‏موضوع بپردازند. پس از اين دوره، يو ان اف پي اي از آيدوس خواست که که يک تور مطالعاتي خشونت عليه ‏زنان در ايتاليا برگزار کند. شرکت کنندگان اين دوره نيزبرخي از مقام هاي دولتي ايران بودند. ‏
‎‎منظورتان از مقامهاي دولتي چه کساني هستند؟‎‎
بله. تا جايي که به ياد دارم خانم زهرا شجاعي، مشاور رئيس جمهوري ايران در امور زنان، آقاي سردار طلايي، ‏رئيس پليس تهران، تندگويان؛ مشاور وزير آموزش و پرورش در امور بانوان، دکتر اکبري؛ معاون سلامت ‏وزارت بهداشت، آ موزش و تحقيقات، خالقي؛ مشاور رئيس قوه قضائيه در امور بانوان و يکي از کارشناسان ‏مرکز مشارکت از شرکت کنندگان در اين دوره آموزشي بودند.‏‏ ‏
‎‎دليل انتخاب ايتاليا از سوي يو ان اف پي اي، براي اين تور مطالعاتي چه بود؟‏‎‎
و هدف از شرکت در اين تور لمس چگونگي ارتباط نزديک دولت و غير دولتي ها در مبارزه با خشونت عليه ‏زنان، (در محيطي غير از ايران) بود. زيرا برخلاف تصور بسياري از مقام هاي کشورهاي در حال توسعه پديده ‏خشونت عليه زنان يک پديده تاريخي و بين المللي است و شامل بسياري از کشورها از جمله کشورهاي توسعه ‏يافته مي شود. بطور مثال ايتاليا براي مبارزه با خشونت عليه زنان طرح يکپارچه اي را در دست اجرا دارد و ‏علت انتخاب ايتاليا آشنايي با اين طرح بود. ‏
‎‎برگرديم به حوزه فعاليتهاي آيدوس. تا حال، دو بخش را مطرح کرديد. دو مورد باقي مانده ‏چيست؟‎‎‏ ‏
توانمندي اقتصادي زنان يکي از اين موارد است. اردن، سوريه، غزه، نوار غربي فلسطين و نپال از مناطقي بودند ‏که در آنجا به زنان در مراکزي که ايجاد کرديم انواع تخصص ها را براي وارد شدن به بازار کار، آموزش داده ‏ايم. به طور مثال تنها در غزه، در عرض شش سال، 350 موسسه و بنگاه توليدي توسط زنان ايجاد شده است. ‏
يکي از مواردي که در اين توانمند سازي مورد نظر ما بوده، نوآوري، ابتکار و طراحي مدرن بوده است. يکي از ‏فايده هاي اين کار اين است که بازار جديد و وسيع تري براي کار بوجود مي آورد. به طور مثال يکي از گروه ‏هاي سنتي دوخت و دوز در سوريه بعد از همکاري با يک طراح فرانسوي که با آنها کار مي کرد، در مناقصه ‏دوخت و دوز براي يکي از هتلهاي بسيار بزرگ سوريه برنده شد. اين براي يک گروه ناشناخته سنتي موفقيت ‏اقتصادي بزرگي است. ‏
وبالاخره چهارمين حوزه فعاليت ما دادن بورس تحصيلي به دختران در شرايطي که امکان تحصيل ندارند بود. ‏مثلا دختران پناهنده افغان در پاکستان اجازه تحصيل در مدارس عمومي اين کشور نداشتند، از طريق ايجاد مدرسه ‏هاي کوچک خودگردان فرصت تحصيلي پيدا مي کردند. مديريت اين کار در پاکستان را خانم حبيبه سرابي به ‏عهده داشت که بعدها در دولت آقاي کرزاي وزير امور زنان شد و حالا هم فرماندار باميان است و تنها فرماندار ‏زن افغانستان است. ‏
‎‎و به عنوان آخرين سوال، دليل دعوت آيدوس از گروه غير دولتي زنان ايران براي حضور در اجلاس ‏جهاني مقام زن در سازمان ملل چه بود؟‏‎‎
من بعد از اجراي طرحي که توضيح آن را قبلا گفتم، هميشه اخبار مربوط به زنان ايران را دنبال مي کنم و با ‏فعاليتهاي زنان ايران آشنا هستم. جدا از آن دوستان زيادي در زنان ايران دارم و مي دانم که با وجود تلاشهاي ‏زيادي که آنها مي کنند، تاکنون بدليل نداشتن مقام مشورتي در سازمان ملل، امکان در اين نهاد بين المللي را نداشته ‏اند تا ببينند که جامعه جهاني زنان در حوزه سازمان ملل چگونه فعاليت مي کند. ‏
از طرفي همه سازمانهاي زنان، از بيشتر کشورهاي دنيا در اين کنفرانس دور هم جمع مي شوند. بنابراين فکر ‏کرديم از اين فرصت استفاده کنيم و با دعوت از شما به عنوان گروهي از فعالان زن از ايران امکان ايجاد روابط ‏بيشتر و گسترده تري را در سطح جهاني ايجاد کنيم. درواقع اين کار براي ايجاد روابط جديد بين سازمانهاي زنان ‏است که براي ما نيز اهميت زياد دارد. ‏
‏[دانيلا با خنده صحبتش را اينگونه پايان مي دهد:] و البته فراموش نکن که من دوبار در کشور شما بوده ام. عاشق ‏ايرانم و فکر مي کنم رابطه فرهنگي عميقي بين ما وجود دارد.‏