چشم به آينده دوخته شده
نگاه اومانيته به تغییر گغتمان جمهوری اسلامی - یکشنبه 11 اسفند 1387 [2009.03.01]
از ظواهر امر چنين بر مي آيد كه جمهوری اسلامی پس از سه دهه در صدد بر آمده است تغيير استراتژي دهد و گفت و گو و مذاكره را جانشين درگيري كند . ايران سي سالگي انقلابش را جشن گرفت. سي سالي كه طي آن آخوندها با حذف عناصر لائيك و مترقي انقلاب پايه هاي قدرتشان را تحكيم كردند. آيت الله خميني در اولين فرصت با ايراد خطبه هاي تند چپ ها و به ويژه كمونيست هاي عضو حزب توده( و همچنين فدائيان و مجاهدين خلق) را كه اولين تظاهرات گسترده را بر ضد شاه ايران ترتيب داده بودند، كنار زد و موفق شد ولايت فقيه را كه قدرت سياسي را در دست رهبر عالي كشور قرار مي دهد بر حيات سياسي كشور تحميل كند. امّا اين امر مانع از آن نشده است كه آزاده كيان در کتابش به نام جمهوري اسلامي ايران بنويسد: "انقلاب به رغم آنكه ظاهري سنتي داشت مدرن و شهري بود و در جامعه اي به وقوع پيوست كه از نظر اقتصادي به درجاتي از پيشرفت نائل آمده بود هرچند از جنبه سياسي مدرنيزه نشده بود".
اين جامعه كه امروز در آن ايرانيان پيشرو براي بيان نظرات خود با موانع بسيار مواجهند،بعد از سي سال به مراتب پيچيده تر از تصاوير كليشه اي است كه اغلب از آن ارائه مي شود. به عنوان نمونه نرخ زاد و ولد در جامعه ايران، برخلاف تصور، شباهتي به كشورهائي كه از قافله تمدن بسيار عقب مانده اند ندارد و همانگونه كه يوسف كورباژ و امانوئل تود در کتاب وعده ديدار تمدن ها ضمن مقايسه ايران با تركيه تأكيد مي كنند:" شاخصه هاي باروري، چه در سطح ملّي و چه در سطح منطقه اي، به وضوح بيانگر آنند كه ايران از نظر تجدد و انسجام و فرد گرائي به مراتب پيش است".
با اينهمه تلاش هائي كه براي انجام اصلاحات به نمايندگي خاتمي در دوران رياست جمهوري وي صورت گرفت به شكست انجاميد زيرا وي، عليرغم آنكه دانشجويان با ريختن به خيابان ها راه را نشانش دادند، فاقد جسارت سياسي لازم براي ايستادگي در برابر محافظه كاران بود. تظاهرات عظيم دانشجويان از سوي حاكميت به شدّت سركوب شد، حاكميتي كه در واقع، برخلاف آنچه در ظاهر مي نمايد، چندان هم يكپارچه نيست. انتخاب محمود احمدي نژاد به رياست جمهوري در ماه هاي بعد مهر تأئيدي بود بر شكست اصلاح طلبان.
رئيس جمهور منتخب با حملات لفظي خشن خود در رابطه با مسئله هسته اي يا اسرائيل بارها به دست غرب بهانه داده است كه ايران را تقبيح كند. امّا مشكل بزرگ ايران در حال حاضر اقتصاد آنست. در ايران هم مثل همه كشورهائي كه بر درآمد نفتي خود تكيه دارند بحران بسيار عميق است. در بخش هاي مختلف جامعه جريان هاي اجتماعي متعددي به راه افتاده است امّا در اين عرصه نيز سركوب گاه بسيار شديد است زيرا جناح هاي مختلف حاكميت به اين نتيجه واحد رسيده اند كه بايد با هر تلاشي كه در جهت ايجاد يك تريبون اجتماعي واقعي انجام مي گيرد مبارزه كرد.
با همه اين احوال در رأس قدرت مبارزه به اوج رسيده است. در سال 2007 اتفاقي افتاد كه خبر آن عليرغم اهميت موضوع با سكوت مواجه شد. در سي ام ژوئيه 2007 آيت الله علي مشكيني، يكي از بنيانگزاران نظام اسلامي ايران و رئيس مجلس خبرگان در سن 85 سالگي در گذشت. مجلس خبرگان يكي از نهادهاي حاكميت است كه 86 عضو دارد و مي تواند مقام اوّل ايران يعني رهبر عالي نظام را كه در حال حاضر آيت الله علي خامنه اي است، مورد انتقاد قرار دهد يا از سمت خود بركنار كند. مرگ آيت الله مشكيني چند ماه پس از برگزاري انتخابات مجدد اعضاي مجلس خبرگان به وقوع پيوست، انتخاباتي كه در آن نامزدهاي نزديك به رئيس جمهور احمدي نژاد شكست فاحشي را متحمل شدند و ائتلاف ناهمگون" اصلاح طلبان" و "محافظه كاران عملگرا" به رهبري نامزد شكست خورده انتخابات رياست جمهوري 2005، آيت الله هاشمي رفسنجاني، توانست اكثريت را از آن خود سازد.
رفسنجاني بعد از فوت آيت الله مشكيني به جاي او به رياست مجلس خبرگان انتخاب شد و اين به معناي آنست كه در صورت فوت آيت الله خامنه اي وي نامزد بالقوّه مقام رهبري خواهد بود. رئيس جمهور ايران اخيراً با اعلام آمادگي كشورش براي مذاكره با ايالات متحده همه و از جمله دولت جديد آمريكا را غافلگير كرده است. شايد ما شاهد ورق خوردن برگ جديدي در منطقه باشيم و ايران به آنچه كه پس از سقوط صدام حسين به دنبالش بود يعني مقام رهبري منطقه، البته در چهارچوب منافع غرب،برسد.
منبع: اومانيته 18 فوريه
Saturday, February 28, 2009
چشم به آينده دوخته شده -نگاه اومانيته به تغییر گغتمان جمهوری اسلامی
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment